7. nikt nie jest lepszy, proszę, jeśli możesz, Boże, nie każ mi więcej czekać, wcześniej bym o tym nie śnił, lecz nie mogę zwlekać już.

Anielska.

Spadła mu z nieba chyba w najlepszym możliwym momencie. Mimo iż na wizjach malarskich anioły przeważnie mają jasne włosy, bladoróżowe usta i ani krzty makijażu, to dla niego ona i tak była prywatnym egzemplarzem. Anioł z wyglądu i anioł z charakteru. W ogóle nie liczyły się dla niego wiecznie ubarwione krwistoczerwoną szminką wargi, którą uwielbiał zmazywać swoimi zwilżonymi wargami, nieco kuse stroje, które uwielbiał z niej zrywać i rzucać w byle kąt, piekielnie seksowny głos, tak słodko melodyjny podczas upojnych wieczorów. Liczyła się ona jako całość, bez wychwalania poszczególnych cech czy części ciała. Liczyła się ona, jego pierwsza formalna dziewczyna od czasów liceum, gnieżdżąca się w jego prywatnym mieszkaniu. Ona, taka wyjątkowa, taka anielska. 

Pamiętał, kiedy kolega z klubu przyprowadził ją, swoją siostrę, na imprezę podsumowującą dość udany sezon. Pamiętał, jak nogi same zaniosły go w okolicę brunetki, uwiedzione przez jej słodki uśmiech. Pamiętał niesamowicie klejącą się rozmowę, zupełnie jak klejące się do ich dłoni drinki rozmaitego pokroju. Pamiętał, jak przetańczyli pół nocy, nie mogąc się od siebie oderwać. Pamiętał, jak bez żadnego skrępowania po zakończonej zabawie, pomimo niezbyt trzeźwego stanu, wyciągnął od niej numer telefonu. Pamiętał, jak wszystkie pieniądze z komórkowej karty przepieprzał na wieczorne rozmowy i tysiące esemesów. A najbardziej pamiętał, kiedy zapytał ją o to, czy chciałaby być taka typowo jego, spędzać z nim każdą chwilę życia. Nie wyobrażał sobie odtrącenia, mimo iż jego dumy chyba aż tak by to nie uraziło. Nie wyobrażał sobie, bo go zwyczajnie nie było. I najprawdopodobniej być nie mogło.

Dobierali się do siebie po każdym meczu, po każdym treningu, po każdym jej powrocie ze studenckich zajęć. Uzależnieni od seksu? Raczej od siebie nawzajem i od swojej bliskości. Rozbierali się już w korytarzu, aby w sypialni nie szamotać się z ubraniami. Nie lubili gry wstępnej. Nawet nie była im potrzebna. Na samą myśl o upojności ich najważniejsze strefy erogenne były w stanie gotowości. Rozkoszowali się nagością, intensywnością ruchów, raz malejącą, raz wzrastającą, subtelnym skrzypieniem łóżka, jękami o rozmaitości w decybelach i tym charakterystycznym mlaskiem, kiedy wnikał ponownie w jej wilgotne wnętrze. Uwielbiali seks, uwielbiali siebie, uwielbiali tę całą atmosferę zmaterializowaną w jego mieszkaniu. Kochali się. Chyba się kochali.

Czas jednak nie był sprzymierzeńcem. Miłość zamieniała się w obojętność. Atmosfera z błogiej stawała się napięta. Upojne chwile przechodziły do historii, tak jak i częste pocałunki na stole. Przeszkadzały jej jego walające się wszędzie przepocone ciuchy, pustki w lodówce i ciągłe przebywanie na hali. Jego irytowały zajmujące pół łazienki kosmetyki, pomazane od szminki lustro i sprowadzanie najlepszych przyjaciółeczek, czasami ze swoimi drugimi półówkami. Tak jak wschodzące słońce oddala się od horyzontu, tak oni oddalali się od siebie. 

- Może byś poszedł na zakupy?

- Może byś wywietrzyła zasmrodzony twoimi perfumami pokój?

- Może byś skończył to swoje ciągłe pieprzenie o siatkówce?

- Może byś skończyła zużywanie mojego alkoholu na twoje ckliwe koleżaneczki?

- Może byś przestał?

- Może byś przestała?

Pierwsza nie wytrzymała ciśnienia. Spakowała się, zabrała wszystko co swoje i wyszła, tak jak on wyszedł kilkadziesiąt minut wcześniej na kolejny trening. Nie powiedziała, że to koniec, nie powiedziała, że to nie ma najmniejszego sensu, nie powiedziała, że już jej na nim nie zależy.

W końcu anielskiej na to nie przystoi, prawda?

~*~

a to chyba drugie, które tak naprawdę lubię. 

jak się pisze w dobrym nastroju i z pomysłem, a nie na siłę, to potem choć szczypta zadowolenia jest. :)

egzamin zdany, mogę świętować. 

i to dosłownie wszystko. 

cieszę się, że w końcu zrozumiałam, na kogo w tym wirtualnym świecie tak naprawdę mogę liczyć, z kim porozmawiać, a od kogo usłyszeć 'będzie dobrze' i dostać tysiąc powiadomień o nowych rozdziałach. 

a, właśnie. czytam teraz raczej tylko w niedzielę. czyli na prostą z zaległościami wyjdę w grudniu.

nie, to nie żart.

zbieranie komentarzy mnie nie kręci, tak samo jak zasada 'opinia za opinię', a następnie wio w siną dal.