4. będzie świetnie, jeśli zechcesz, przy mym boku znajdziesz swoje szczęście.

Zajęta.

Czuł kiedykolwiek wcześniej choć namiastkę zazdrości? Sam nie wiedział. Nie wiedział, czym objawia się tak naprawdę zazdrość. Jego mózgu nie zaprzątało to uczucie, bez względu na kategorię; czy to medal na szyi kolegi po drugiej stronie siatki zamiast u niego, czy to telewizor na pół ściany u Ignaczaka, gdy jego zmaterializował się na stoliczku sporych rozmiarów. Chyba nigdy nie doświadczył zazdrości. Aż do teraz. Bo jak inaczej nazwać ten malutki sztylecik wbijany wprost w aortę i trąbę powietrzną niszczącą poukładane myśli w jego głowie na widok sąsiadki z pierwszego piętra w ramionach mężczyzny odzianego w kraciastą koszulę?

Pamiętał, jak wielokrotnie wpadali na siebie na klatce schodowej. Pamiętał, jak codziennie posyłała w jego stronę ten magiczny uśmiech. Pamiętał, jak uwielbiał patrzeć w jej orzechowe oczy. Pamiętał, jak z chęcią pomagał jej wnosić ciężkie zakupy, mimo iż to tylko kilka schodów, to tylko kilka metrów od sklepu. Pamiętał, jak siedziała przy piaskownicy, topiąc smutki w butelce czwartego z rzędu piwa. Pamiętał wiele krzyków dochodzących z jej mieszkania, brzdęk tłuczonego szkła, rozpaczliwy płacz. I pamiętał, że nigdy nie zapytał jej o prywatne problemy, choć dziesiątki razy stał przed jej drzwiami, zbliżając dwa palce do dzwonka.

Nie mógł już patrzeć na ich złączone usta, słodkie pieszczoty, tulenie się do siebie przez kilkadziesiąt minut tuż przed jego balkonem. Czuł rewolucje nie tylko w żołądku, ale również i w sercu, kiedy żegnali się dokładnie osiemnaście minut, ze trzydzieści razy powtarzając słowo kocham. Omijał dwójkę zakochanych szerokim łukiem, siedzącą na schodkach na parterze. Dlaczego tak reagował? Przecież sam wielokrotnie był w takim stanie co ona. Przecież wiedział, że jest szczęśliwa, że jest zajęta.

Pierwsza w nocy pewnej soboty. Nie spał, nie mógł po ciężkim wieczornym treningu, obolałe mięśnie mu na to nie pozwalały. A ona chyba o tym wiedziała, może nawet tak samo się czuła, może dlatego przyszła?
Silne łopotanie do drzwi zapewne mogłoby obudzić nieboszczyka. Nie chciał otwierać, chciał spokoju, regeneracji. Nie wiedział, dlaczego otworzył. Nie wiedział, dlaczego stała na jego progu z wodospadem łez na policzkach i butelką Jacka Daniels'a w prawej dłoni.
Wypili we dwójkę niemal całą zawartość. We dwójkę usiedli na pachnącej męskimi perfumami sofie - on wysłuchiwał jej problemów, ona, ciągnąc nosem, opowiadała o jego nagłym zniknięciu i kompletnym braku kontaktu. Procenty szalały w przepływającej krwi, twarze nabierały coraz większych rumieńców, logiczne myślenie ograniczało się do minimum. Pocałował ją dwa razy. Za trzecim ona zainterweniowała, nakręcając na palce włoski zlokalizowane na jego klatce piersiowej. Jej usta smakowały jak gorzka czekolada. Ona w ogóle tak smakowała.

A rano zniknęła. Znów spacerowała ze swoim facetem, znów ich wargi łączyły się w namiętnym pocałunku, znów przytulali się przed jego balkonem. Znów była szczęśliwa. Znów była zajęta.

Może to był tylko sen, Łukaszu? Może całe twoje życie było snem?